Grieks 2.1
Δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ παθήματα αὐτῆς.
Maar het is nodig nodig dat jullie eerst de menselijke natuur leren kennen en de ontwikkelingen ervan.
Ἡ γὰρ πάλαι ἡμῶν φύσις οὐχ αὑτὴ ἦν ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία.
Want onze natuur vroeger was niet dezelfde die zij nu <is>, maar van een andere aard.
Πρῶτον μὲν γὰρ τρία ἦν τὰ γένη τὰ τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ, ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται·
Want ten eerste waren er drie geslachten van de mensen, niet zoals nu twee, mannelijk en vrouwelijk, maar er bestond ook een derde bij, een combinatie van allebei, waarvan nu <slechts> een naam over is, maar zelf is het verdwenen.
ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε μὲν ἦν καὶ εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει ὄνομα κείμενον.
Want man-vrouwelijk was destijds één <geheel>, zowel in uiterlijk als in naam een combinatie van beiden, én van het mannelijke én van het vrouwelijke, maar nu bestaat het niet, behalve als een naam die geldt als scheldwoord.
Ἔπειτα ὅλον ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον, χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ σκέλη τὰ ἴσα ταῖς χερσίν, καὶ πρόσωπα δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ·
Vervolgens was van elke mens heel het uiterlijk bolvormig, met rug en zijdes in het rond, en hij had vier armen, en benen gelijk <in aantal> aan de armen, en twee gezichten op een ronde nek, <die> in alle opzichten hetzelfde <waren>;
κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ τούτων ἄν τις εἰκάσειεν. Ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη·
maar hij had één hoofd voor de beide gezichten die tegenovergesteld aan elkaar lagen, en vier oren en twee geslachtsdelen, en al de andere <lichaamsdelen>, zoals iemand op grond van deze <opmerkingen> zou kunnen raden. En hij bewoog zich voort, en rechtop, zoals nu, naar welke van beide kanten hij ook maar wilde;
καὶ ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ.
en, wanneer hij snel begon te rennen, zoals de turners ook, 25 terwijl ze de benen recht omhoog
draaien, radslagen in het rond maken – zich afzettend met hun ledematen, omdat dat er acht waren, bewogen ze zich snel voort in het rond.
Ἦν δὲ διὰ ταῦτα τρία τὰ γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ τῆς γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης, ὅτι καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει·
Er waren om de volgende redenen drie geslachten en zodanige, omdat het mannelijke oorspronkelijk een nakomeling was van de zon, maar het vrouwelijke van de aarde, en dat wat deelhad aan beide <een nakomeling was> van de maan, omdat ook de maan deelheeft aan beide.
περιφερῆ δὲ δὴ ἦν καὶ αὐτὰ καὶ ἡ πορεία αὐτῶν διὰ τὸ τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι.
En ze waren natuurlijk rond, zowel zij zelf als hun voortbeweging, vanwege het feit dat ze leken op / gelijk waren aan ouders.
Ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς.
Zij nu waren geducht wat betreft hun lichaamskracht en hun uithoudingsvermogen, en zij hadden enorme eigendunk, en zij deden een aanval op de goden, en wat Homerus zegt over Ephialtes en Otus, wordt [eigenlijk] over hen gezegd, dat ze probeerden een tocht omhoog te maken naar de hemel, om de goden aan te vallen.
Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο ὅτι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν·
Zeus en de andere goden nu overlegden wat ze met hen moesten doen en ze wisten zich geen raad.
οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν – αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο – οὔτε ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν.
Want ze wisten niet hoe <hen> te doden en, zoals de giganten, door ze met de bliksem te treffen (ptc. aor.), hun geslacht moesten laten verdwijnen– want voor hen verdwenen <dan> de eerbewijzen en de heiligdommen <die van de mensen <afkomstig waren,> – en ook niet hoe ze hen moesten toestaan om losbandig te zijn.
Μόγις δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι «Δοκῶ μοι,» ἔφη, «ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν εἶέν τε ἅνθρωποι καὶ παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι γενόμενοι.
Nadat Zeus uit alle macht had nagedacht zei hij (praes. hist.), “ik denk”, zei hij, “een manier te hebben, hoe de mensen én zouden kunnen bestaan, én wellicht zouden ophouden met hun ongehoorzaamheid, doordat ze zwakker zijn geworden.”
Νῦν μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι·
“Want nu”, zei hij, “zal ik hen elk in tweeën doormidden snijden, en zullen enerzijds zwakker zijn, en anderzijds nuttiger voor ons vanwege het feit dat ze meer zijn geworden in aantal;
καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν.
en zij zullen rechtop lopen op twee benen.
Ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ᾽θέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη, τεμῶ δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες.»
En als ze nog denken opstandig te moeten zijn en zij zich niet koest willen houden, zal ik hen weer opnieuw”, zei hij, “in tweeën snijden, zodat ze zich op één been hinkelend zullen voortbewegen.”
Ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ ὄα τέμνοντες καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ τὰ ᾠὰ ταῖς θριξίν·
Nadat hij dat had gezegd, sneed hij de mensen in tweeën, zoals de mensen die peerlijsterbessen snijden en van plan zijn in te maken, of zoals zij die eieren met haren <snijden>.
ὅντινα δὲ τέμοι, τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευεν τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος, καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν.
Telkens wanneer hij iemand <doormidden> sneed, beval hij Apollo zowel zijn gezicht om te draaien als de helft van zijn nek naar de snee toe, opdat de mens, wanneer hij het snijvlak van zichzelf aanschouwde, fatsoenlijker zou zijn, en hij beval <hem> de rest te genezen.
Ὁ δὲ τό τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλλάντια, ἓν στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην τὴν γαστέρα, ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι.
Hij draaide én het gezicht om, en van alle kanten trok hij (ptc.praes.) de huid over wat nu de buik wordt genoemd bij elkaar, zoals de dichtbindbare geldbuidels, en maakte (ptc. praes.) in het midden van de buik één monding en hij bond <die> dicht, die ze natuurlijk <nu> de navel noemen.
Καὶ τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας τὰς πολλὰς ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας·
En de meeste andere plooien maakte hij helemaal glad en hij vormde de borst met een of ander werktuig zoals de schoenmakers <hebben>, wanneer ze rondom de leest de plooien van het leer gladmaken -
ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους.
– maar enkele (lett. weinige) liet hij over, die rondom de buik zelf en de navel, om een herinnering te zijn aan het oude ongeluk.
Ἐπειδὴ οὖν ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ συνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν.
Nadat nu zijn natuur in tweeën was gesneden, verlangde (ptc. praes.) elke helft naar zijn eigen (weder)helft en kwam samen, en ze sloegen de armen om elkaar heen (ptc. praes.) en verstrengelden zich met elkaar (ptc. praes.), omdat ze aaneen wilden groeien, en ze stierven van de honger en hun verdere (lett. andere) passiviteit, vanwege het feit dat ze niets wilden doen zonder elkaar.
Καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, 65 εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει – ὃ δὴ νῦν γυναῖκα καλοῦμεν – εἴτε ἀνδρός·
En telkens wanneer één van de helften stierf, en de andere achterbleef, zocht het achtergebleven <deel> een ander en verstrengelde zich <daarmee>, of het nu de helft van een volledige vrouw tegenkwam – wat wij dus nu een vrouw noemen – of van <een volledige> man;
καὶ οὕτως ἀπώλλυντο.
en zo kwamen zij om.
Ἐλεήσας δὲ ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ πρόσθεν – τέως γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ οἱ τέττιγες –
Zeus kreeg medelijden (ptc. aor.) en bedacht een andere oplossing: hij verplaatste hun geslachtsdelen naar de voorkant – want tot die tijd hadden ze ook die aan de buitenkant, en zij verwekten en baarden niet in elkaar, maar in de aarde, zoals de krekels –
– μετέθηκέ τε οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν καὶ διὰ τούτων τὴν γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησεν, διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα δ᾽ εἰ καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴ γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο.
– hij verplaatste ze dus op deze manier naar hun voorkant en ook maakte hij door/via hen de voortplanting in elkaar, door het mannelijke in het vrouwelijke, om deze <redenen>, opdat in de verstrengeling enerzijds, wanneer een man een vrouw tegenkwam, zij kinderen verwekten en de soort voortbestond, en anderzijds, ook als een man een man <tegenkwam>, er tenminste bevrediging ontstond van hun samenzijn en zij tijdelijk rust zouden nemen en zich op hun werk zouden richten en zich om de rest van hun leven zouden bekommeren.
Ἔστι δὴ οὖν ἐκ τόσου ὁ ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην.
Welnu, sinds zó lange <tijd> is dus de liefde voor elkaar aangeboren voor de mensen, die verenigt tot de oude natuur en probeert één te maken uit twee en de menselijke natuur te genezen.
Ἕκαστος οὖν ἡμῶν ἐστιν ἀνθρώπου σύμβολον, ἅτε τετμημένος ὥσπερ αἱ ψῆτται, ἐξ ἑνὸς δύο· ζητεῖ δὴ ἀεὶ τὸ αὑτοῦ ἕκαστος σύμβολον.
Elk van ons nu is een brok(stuk) van een mens, omdat hij <doormidden> gesneden is zoals de schollen, twee uit één; ieder is natuurlijk altijd op zoek naar zijn eigen tegenstuk.
Ὅσοι μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν, ὃ δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσι καὶ οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν, καὶ ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε καὶ μοιχεύτριαι ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.
Alle mannen nu die een afgesneden deel van het gemeenschappelijke geslacht zijn, dat destijds natuurlijk man-vrouwelijk werd genoemd, zijn vrouwengek, en ook zijn de meeste echtbrekers uit dat geslacht voortgekomen, en alle vrouwen op hun beurt, die mannengek <zijn> en ook echtbreeksters, komen voort uit dat geslacht.
Ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.
Alle vrouwen die een afgesneden deel zijn van een vrouw, zij richten hun aandacht niet zeer op de mannen, maar zijn meer gericht op de vrouwen, en de lesbiennes komen voort uit dat geslacht.
Ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως μὲν ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει.
Allen die een afgesneden deel van het mannelijke <geslacht> zijn, zitten de mannelijke <helften> achterna, en zo lang als ze kinderen zijn, omdat ze stukjes zijn van het mannelijke, houden ze van mannen en hebben ze er plezier in samen <aan> te liggen en verstrengeld te zijn met mannen en zij zijn de besten van de knapen en jongelingen, aangezien ze het mannelijkst zijn van nature.
Φασὶ δὲ δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι·
En zoals bekend beweren sommigen dat zij schaamteloos zijn, maar dat liegen ze (ptc. praes.);
οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι.
want dat doen ze niet door schaamteloosheid, maar door zelfbewustzijn en mannelijkheid en manhaftigheid, omdat ze verwelkomen wat gelijk is aan henzelf.
Μέγα δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι.
Een groot / duidelijk bewijs <is het volgende>: want ook wanneer ze volwassen zijn geworden, ontpoppen dergelijke <mensen> zich als enigen als mannen in staatszaken/ politiek.
Ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ νόμου ἀναγκάζονται·
En wanneer zij een man zijn geworden, vallen ze op jongens en richten ze hun aandacht niet van nature op een huwelijk en het verwekken van kinderen, maar ze worden <daartoe> gedwongen door de moraal;
ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων καταζῆν ἀγάμοις.
Maar voor hen is het voldoende om ongehuwd met elkaar hun leven door te brengen.
Πάντως μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος.
In ieder geval dus wordt dit type zowel een man die op jongens valt, als een jongen die op mannen valt, omdat hij altijd verwelkomt wat <aan hem> verwant is.
Ὅταν μὲν οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες ὡς ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον.
Wanneer hij nu juist hem zelf ontmoet, zijn eigen (weder)helft, zowel de man die op jongens valt, als ieder ander, dan worden zij echt wonderlijk overweldigd door zowel aanhankelijkheid, als <een gevoel van> eigenheid en liefde, waarbij ze bij wijze van spreken niet van elkaar willen worden gescheiden, zelfs niet voor korte tijd.
Καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅτι βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι.
En degenen die een leven lang met elkaar tot het einde toe leven, <dat> zijn zij, <mensen> die zelfs niet zouden kunnen zeggen wat zij van elkaar willen krijgen.
Οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων συνουσία, ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει συνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς·
Want niemand zou kunnen denken dat het de seks is, alsof dus daarom de één er plezier in heeft samen te zijn met de ander, met zó grote gretigheid;
ἀλλ᾽ ἄλλο τι βουλομένη ἑκατέρου ἡ ψυχὴ δήλη ἐστίν, ὃ οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται.
nee, de ziel van
elk van beiden wil duidelijk iets anders, wat zij niet kan zeggen, maar zij (de ziel) voelt <datgene> aan wat zij wil en zij laat het doorschemeren.
Καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο·
En als Hephaestus, met zijn werktuigen, bij hen zou komen staan (ptc. aor.) terwijl ze bij elkaar lagen en zou vragen:
«Τί ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;»
“Wat is het, mensen, wat jullie van elkaar willen krijgen?”
Καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο·
En als hij hen, omdat ze geen antwoord weten <te geven>, weer zou vragen:
«Ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων;
“Verlangen jullie misschien hiernaar, dat jullie in de hoogst mogelijke mate bij elkaar zijn, zodat jullie zowel ’s nachts als overdag niet van elkaar verwijderd zijn?
Εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, θέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα γεγονέναι καὶ ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῆν, καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν ἕνα εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε·
Want als jullie daarnaar verlangen, ben ik bereid jullie samen te smelten en aaneen te smeden tot hetzelfde <wezen>, zodat jullie – hoewel jullie <nu> twee zijn – één zijn <geworden> en <zodat> jullie zowel, zo lang als jullie leven, omdat jullie één zijn, beiden gemeenschappelijk leven, als, wanneer jullie sterven, jullie daar in de Hades weer één zijn in plaats van twee, omdat jullie samen zijn gestorven;
ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε·»
vooruit, kijk of jullie daarnaar verlangen en het voor jullie voldoende is, als jullie dat krijgen.”
Ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽ ἂν εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο τι ἂν φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι.
Wanneer hij dat had gehoord, zou – zeker weten – niet één weigeren, en het zou blijken dat hij niets anders wilde, maar zonder meer zou hij menen dat te hebben gehoord, waarnaar hij blijkbaar al lang verlangde, <namelijk> om samen te komen (ptc. aor.) en samen te smelten (ptc. aor.) met zijn geliefde en om uit tweeën één te worden.
Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία φύσις ἡμῶν ἦν αὕτη καὶ ἦμεν ὅλοι·
Want dit is de oorzaak, dat dat onze oude natuur was en wij geheel / compleet waren;
τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα.
het verlangen naar het geheel, nu, en het nastreven <daarvan> heeft de naam liefde (Eros).
Καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων·
En vroeger, zoals ik vertel, waren wij één, maar nu zijn wij door onze onrechtvaardigheid opgesplitst door de godheid, zoals de Arcadiërs door de Spartanen;
φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι.
er bestaat dus de vrees dat wij, als wij niet fatsoenlijk zijn tegenover de goden, opnieuw in tweeën zullen worden gespleten, en wij zullen rondlopen, zijnde als mensen die ‘en profil’ zijn afgebeeld op de grafstenen, doormidden gezaagd door de neuzen, waardoor we zijn geworden (ptc. perf.) als halve bikkels.
Ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ θεούς, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν, ὡς ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός.
Maar daarom is het nodig dat elke man (anderen) oproept in alle opzichten vol eerbied te zijn met betrekking tot de goden, opdat we aan het ene ontkomen, en het andere krijgen, omdat Eros onze gids en aanvoerder is.